تدوین و اجرای راهبردهای علمی عملی برای تولید و نگهداری گیاهان زینتی شهری در شهرداری ها

ایران به عنوان کشوری با اقلیم نیمه خشک گسترده، با چالش های فزاینده گرمایش جهانی، کمبود منابع آبی و آلودگی های شهری روبرو است که مدیریت فضای سبز را به امری حیاتی تبدیل کرده است. تدوین راهبردهای علمی عملی برای تولید و نگهداری گیاهان زینتی شهری، نه تنها ابزاری کلیدی برای دستیابی به پایداری اکولوژیک به شمار می رود، بلکه در ارتقای کیفیت زیست شهری و تعدیل اثرات جزیره حرارتی نقش موثری ایفا می کند. این مقاله با نگاهی جامع بر اصول منظر پایدار، بر شناسایی دقیق نیازهای محله ای تاکید دارد؛ جایی که الگوهای تراکم جمعیتی و سطوح آلودگی محلی، مبنای اولویت بندی گونه های گیاهی قرار می گیرد. انتخاب گونه های بومی تاب آور مانند زرشک زینتی، سنجد و سماق وحشی، که بر اساس مطالعات اخیر در مناطق خشک ایران سازگاری بالایی نشان داده اند، وابستگی به آبیاری را به حداقل می رساند و تنوع زیستی را غنی می سازد. مدیریت نهالستان های نوین با بهره گیری از تکثیر بیوتکنولوژیک و قلمه زنی، خودکفایی شهرداری ها را تقویت می کند، در حالی که بهینه سازی آبیاری قطره ای هوشمند و تغذیه ارگانیک از پسماندهای شهری، بهره وری منابع را افزایش می دهد. کنترل بیولوژیک آفات از طریق دشمنان طبیعی و سموم گیاهی، رویکردی پیشگیرانه برای حفظ سلامت اکوسیستم شهری ارائه می دهد و پایش پویای کیفیت با شاخص های بصری و آزمایشگاهی، تضمین کننده عملکرد بلندمدت است. بر پایه داده های مستند از گزارش های سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد و پژوهش های داخلی، این رویکردها بر کاهش هزینه های نگهداری و تقویت خدمات اکوسیستمی مانند جذب آلاینده ها و تنظیم دما تمرکز دارند. اجرای این چارچوب، واحدهای فضای سبز شهرداری ها را به الگویی از کارایی و همسویی با اهداف توسعه پایدار ملی و جهانی، از جمله برنامه های جنگل کاری شهری در مناطق خشک، تبدیل می نماید و مسیری نو برای شهرهای تاب آور هموار می سازد. کلیدواژه ها: گیاهان زینتی بومی، مدیریت اکولوژیک شهری، راهبردهای تاب آور، شهرداری های ایران.

کلیدواژه ها:

گیاهان زینتی بومی ، تاب آوری اقلیمی ، تولید و نگهداری پایدار ، مدیریت فضای سبز شهری