بررسی اهمیت بکارگیری بازی در آموزش به دانش آموزان دبستانی

امروزه نقش بازی به عنوان ابزاری بنیادین در رشد شناختی دانش آموزان ابتدایی، توجه ویژه ای در مطالعات علوم تربیتی و روانشناسی به خود جلب کرده است. بازی نه تنها بستری برای تقویت مهارت های اجتماعی و عاطفی فراهم می آورد، بلکه یکی از اصلی ترین محرک ها برای رشد ذهنی، تقویت تفکر انتقادی، افزایش خلاقیت و پرورش مهارت های حل مسئله در کودکان به شمار می رود. شواهد پژوهشی نشان می دهد که محیط های یادگیری مبتنی بر بازی، به واسطه فعالیت های هدفمند و جذاب، موجب ارتقای توجه، حافظه فعال، و گسترش دامنه تفکر استدلالی در دانش آموزان می شوند. همچنین، بازی با فراهم کردن فرصت هایی برای تجربه و آزمایش، رشد خودتنظیمی و ارتقاء اعتماد به نفس را تسهیل می کند و سبب می شود دانش آموزان مفاهیم انتزاعی را بهتر درک کنند. علاوه بر این، بازی های گروهی رفتارهای تعاملی مثبت، همکاری و رعایت قوانین را آموزش داده و منجر به تقویت مهارت زبان و بیان احساسات می گردد. مدارس ابتدایی که با برنامه ریزی اصولی، بازی را به بخش جدایی ناپذیر آموزش خود بدل می سازند، زمینه یادگیری عمیق تر و شاداب تر را برای دانش آموزان پدید می آورند و آنها را برای مواجهه موفق تر با چالش های آتی زندگی آماده می کنند. در نهایت، ترویج بازی محور بودن محیط های آموزشی، با توجه به تفاوت های فردی، به عنوان راهبردی کلیدی در توسعه شناختی کودکان ابتدایی توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد شناختی ، دانش آموزان ابتدایی ، یادگیری مبتنی بر بازی ، آموزش و پرورش ، مهارت های ذهنی ، خلاقیت ، خودتنظیمی