شهر دوستدار کودک: ادغام تاب آوری با اصول شهر دوستدار کودک در رشت

مقدمه: شهر دوستدار کودک مفهومی است که بر اساس اصول حمایت از حقوق کودکان برای ایجاد محیط های ایمن و پایدار طراحی شده است. این پژوهش به بررسی چگونگی ادغام رویکرد تاب آوری با اصول شهر دوستدار کودک پرداخته است. بیان مسئله: رشت با وجود دارایی های طبیعی و فرهنگی به دلیل ضعف زیرساخت ها، کمبود فضاهای ایمن و عدم مشارکت کافی کودکان، از تحقق کامل این ایده فاصله دارد. هدف: شناسایی شاخص های شهر دوستدار کودک، ارزیابی تاب آوری موجود، طراحی معماری ایمن، تقویت مشارکت کودکان، و ارائه الگوی پایدار برای رشت. یافته ها: ایمنی فضاهای عمومی رشت ۵۸ از ۱۰۰ و تاب آوری آن ۶۰ درصد است. طراحی بیوفیلیک تا ٪۳۰ ایمنی کودکان را افزایش داد، اما مشارکت آنها تنها ۱۵ بود. اولویت بندی راهکارها نشان داد که زیرساخت های مقاوم (۳۵)، فضاهای سبز (۳۰)، و آموزش تاب آوری (۲۵) کلیدی اند. تحلیل فضایی نیز نقاط ضعف فضاهای تفریحی را تایید کرد. نتیجه گیری: رشت می تواند با تلفیق اصول شهر دوستدار کودک و تاب آوری به محیطی پایدارتر تبدیل شود. راهکارهایی مانند استفاده از مصالح بومی مقاوم، توسعه پارک های چند منظوره و بهره گیری از ابزارهای دیجیتال برای مشارکت کودکان، پیشنهاد می شود. الگوی پیشنهادی با شرایط اقلیمی رشت سازگار است و می تواند الگویی برای شهرهای مشابه باشد. همکاری بین بخشی و برنامه ریزی آینده نگرانه برای اجرا ضروری است. محدودیت هایی مانند کمبود داده های به روز و همکاری ناکافی نهادها نیاز به تحقیقات بیشتر را برجسته می سازد.

کلیدواژه ها:

شهر دوستدار کودک ، تاب آوری شهری ، معماری ایمن ، رشت ، طراحی بیوفیلیک