تاب آوری پایدار در حکمرانی شهری: نقش قوانین و مقررات ملی در تطبیق با استانداردهای بین المللی

تاب آوری پایدار به عنوان یکی از ارکان اصلی حکمرانی شهری بیانگر توانایی شهرها در پیشگیری، کاهش سازگاری و بازیابی از بحرانها و مخاطرات طبیعی و انسان ساخت است. در عصر حاضر با شدت گرفتن تغییرات اقلیمی، رشد شتابان شهرنشینی گسترش بحرانهای زیست محیطی و افزایش وابستگی زیرساختهای حیاتی به شبکه های پیچیده اهمیت تاب آوری بیش از هر زمان دیگری برجسته شده است. قوانین و مقررات ملی نقش اساسی در نهادینه سازی تاب آوری پایدار ایفا می کنند. این ابزارهای سیاستی نه تنها چارچوبی الزام آور برای مدیریت بحرانها و کاهش خطرپذیری فراهم می سازند، بلکه بستری برای هماهنگی میان نهادهای مختلف و ارتقای ظرفیتهای نهادی ایجاد می کنند. از سوی دیگر هم راستایی این قوانین با استانداردهای بین المللی همچون چارچوب سندای ('UNDRR) ضرورتی اجتناب ناپذیر است؛ زیرا چنین همسویی هم فرصت بهره گیری از تجارب جهانی و هم زمینه سازی برای همکاری های منطقه ای و بین المللی را فراهم می سازد. با این حال در بسیاری از کشورها، از جمله ایران شکافهایی میان قوانین ملی و این چارچوب های بین المللی وجود دارد؛ شکافهایی که به صورت ضعف در هماهنگی نهادی، کمبود داده های معتبر و نبود سیاست های یکپارچه شهری بروز می یابند. این مقاله با هدف بررسی نقش قوانین و مقررات ملی در تقویت تاب آوری پایدار شهری و تحلیل میزان انطباق آنها با استانداردهای جهانی تدوین شده است. رویکرد مقاله بر مطالعه تطبیقی، تحلیل محتوای اسناد قانونی و بررسی ظرفیت های سیاست گذاری در ایران متمرکز خواهد بود. یافته های مقاله می تواند راهکارهایی عملی برای کاهش شکافهای موجود و ایجاد چارچوبی کارآمد در مسیر توسعه پایدار شهری ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری پایدار ، حکمرانی شهری ، قوانین ملی ، استانداردهای بین المللی ، UNDRR