جداسازی لرزه ای سازه های محیط انسان ساخت از منظر تاب آوری

جداسازی پایه به عنوان یکی از کارآمدترین راهکارهای مهندسی لرزه ای نقش مهمی در کاهش آسیب پذیری سازه ها و ارتقای تاب آوری لرزه ای جوامع ایفا می کنند. ایده ی اصلی این راهکار بر مبنای جداسازی فیزیکی سازه از حرکت زمین استوار است که موجب کاهش انرژی ورودی سازه و شتاب و تغییر مکان طبقات می شود. این مقاله به بررسی مروری جداسازی لرزه ای سازه های محیط انسان ساخت از منظر تاب آوری می پردازد. در این راستا، ابتدا مبانی نظری و اصول کاربردی جداسازی لرزه ای با انواع جداگرها (الاستومری، اصطکاکی، ترکیبی و انواع دیگر مجهز به مصالح پیشرفته) مطالعه می شوند. سپس معیارهای مورد انتظار برای بهبود تاب آوری و بخصوص بازیابی عملکردی مورد ارزیابی قرار می گیرند. بر اساس نتایج نشان داده می شود جداسازی لرزه ای می تواند با ایجاد و تقویت بازیابی عملکردی باعث بهبود تاب آوری در محیط انسان سخت و جوامع بشری گردد.

کلیدواژه ها:

جداسازی ، پایه ، تاب آوری لرزه ای ، حرکت زمین ، عملکرد لرزه ای ، بازیابی عملکردی