اخلاق دینی و تعالی فردی و اجتماعی دانشجو

نظام اخلاق دینی در تحقق تعالی همه جانبه دانشجویان در ابعاد فردی، علمی و اجتماعی نقش موثری دارد. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی تفاوت اخلاق دینی با اخلاق سکولار و تاثیر نظام مند اخلاق دینی بر منش دانشجو و رشد و بالندگی آنان پرداخته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که نظام اخلاق دینی با ارائه چارچوبی جامع و مبتنی بر مبانی وحیانی، تاثیرات معناداری بر جنبه های مختلف حیات دانشجویی بر جای می گذارد. در بعد فردی، این نظام اخلاقی موجب تقویت تاب آوری روانی، ارتقای مهارت های خودتنظیمی و کاهش قابل توجه اضطراب های تحصیلی می شود. در حیطه علمی، پایبندی به اصول اخلاق دینی منجر به کاهش چشمگیر تخلفات آموزشی، افزایش کیفیت تولیدات علمی و رشد مشارکت های پژوهشی می گردد. در بعد اجتماعی نیز شاهد تقویت مسئولیت پذیری مدنی، گسترش مشارکت های جمعی و ارتقای مهارت های ارتباطی در میان دانشجویان متعهد هستیم. مکانیسم های اصلی این تاثیرات شامل ارائه نظام ارزشی مستحکم و ثابت، تقویت انگیزه های درونی، عرضه الگوهای رفتاری جامع نگر و ایجاد شبکه حمایتی معنوی است. این پژوهش نشان می دهد که اخلاق دینی با برخورداری از پشتوانه ای نظری قوی و سابقه ای تاریخی، از ظرفیت بی نظیری برای پاسخگویی به چالش های اخلاقی محیط های دانشگاهی برخوردار است. یافته ها موید آن است که این نظام اخلاقی می تواند به عنوان الگویی کارآمد برای تحقق تعالی علمی و اخلاقی دانشجویان، ارتقای کیفی محیط دانشگاهی و توسعه متوازن فرد و جامعه مورد توجه سیاست گذاران و برنامه ریزان آموزش عالی قرار گیرد. کلمات کلیدی: اخلاق دینی، تربیت اسلامی، دانشجو، تعالی

کلیدواژه ها:

اخلاق دینی ، تربیت اسلامی ، دانشجو ، تعالی