نقش هنر و داستان در تربیت دینی دانش آموزان ابتدایی

این پژوهش با هدف شناسایی ظرفیت های قصه و هنر در تربیت دینی کودکان دبستانی و ارائه راهبردهای عملی برای بهره گیری از این ظرفیت ها انجام شده است. روش تحقیق از نوع کیفی و نظری–تحلیلی بوده و با رویکرد مطالعه کتابخانه ای و تحلیل محتوای کیفی پیش رفته است. داده ها از منابع معتبر در حوزه روان شناسی رشد، تعلیم و تربیت اسلامی، مطالعات قرآنی، و پژوهش های تجربی مرتبط با کاربرد هنر و قصه گویی گردآوری شده اند. یافته ها نشان می دهد که روش های غیرمستقیم و تعاملی همچون قصه گویی، نقاشی، نمایش خلاق و شعر کودکانه، به دلیل هماهنگی با ویژگی های شناختی، عاطفی و تخیلی کودکان، از کارآمدترین ابزارها برای آموزش مفاهیم دینی به شمار می آیند. قصه گویی با شخصیت های الگومحور و ساختار روایی، و هنرهای تجسمی با نمادپردازی بصری، مفاهیم انتزاعی همچون توحید، تقوا و صبر را به صورت ملموس منتقل می کنند. پژوهش همچنین الگوی سه مرحله ای «داستان–تجسم–تعمیق» را به عنوان مدلی عملی برای آموزش دینی کودکان پیشنهاد می کند که با فعالیت های ساده و کم هزینه، زمینه درونی سازی پایدار ارزش های دینی را فراهم می آورد. در پایان، بر ضرورت ارتقای مهارت معلمان، تولید محتوای بومی سازی شده، و تقویت زیرساخت های آموزشی تاکید میشود.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، قصه گویی ، هنرهای تجسمی ، آموزش ابتدایی