تحلیل تطبیقی الگوهای فضای آموزشی معماری از مکتب باهاوس تا دوران معاصر

تحول الگوهای فضای آموزشی معماری را می توان انعکاسی از دگرگونی های بنیادین در نظریه های یادگیری و گفتمان های معماری دانست. این فضاها در عین حال که از جریان های فکری و پارادایم های عملی معماری تاثیر می پذیرند، خود به مثابه عنصری تاثیرگذار برای شکل دهی به رویکردهای نوین آموزشی و بازتعریف تجربه های یادگیری عمل می کنند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی چهار نمونه موردی را در بازه زمانی ۱۹۲۶ تا ۲۰۲۳ شامل مدرسه ی باهاوس (آلمان)، مدرسه مونتسوری-آپولو (هلند)، مدرسه معماری لندن و مدرسه ی لویی_سن_لوران (کانادا) مورد تحلیل قرار داده است. نتایج نشان می دهد فضاهای آموزشی معماری از ساختارهای سلسله مراتبی و معلم محور به سمت محیط های انعطاف پذیر، تعاملی و مخاطب محور تکامل یافته اند. این دگرگونی متاثر از تحولات پارادایمی در نظام های آموزشی، پیشرفت های فناورانه و ظهور گفتمان های پایداری بوده است. معماری آموزشی معاصر، الهام گرفته از میراث باهاوس، با بازتفسیر آن در پرتوی نیازهای قرن بیست و یکم، به دنبال خلق فضاهایی است که خود بخشی از تجربه یادگیری محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، مکتب باهاوس ، معماری معاصر ، الگوهای فضایی ، یادگیری تعاملی