بررسی تاثیر سبک های فرزندپروری بر توسعه مهارتهای روان شناختی و مثبت نگری در دانش آموزان

در این پژوهش، تاثیر سبک های گوناگون فرزندپروری بر رشد مهارت های روان شناختی و گرایش به مثبت نگری در میان دانش آموزان ایران بررسی می شود. خانواده به عنوان نخستین نهاد تربیتی، بستر اساسی شکل گیری شخصیت و نگرش های اجتماعی افراد محسوب می شود. هنگامی که والدین در روابط روزمره خود با فرزندان از الگوهای ارتباطی و تربیتی متعادل استفاده می کنند، زمینه برای رشد توانمندی های روانی، تقویت اعتمادبه نفس، و افزایش نگرش مثبت نسبت به زندگی فراهم می شود. هدف این مقاله، تحلیل ابعاد فرهنگی، عاطفی، و تربیتی هر سبک فرزندپروری و تبیین نقش آن در شکل دهی ذهنیت مثبت دانش آموزان است. در این مسیر، روش های ارتباطی والدین، میزان مشارکت عاطفی، شیوه های تشویق و تنبیه، و نوع تعامل کلامی در چارچوب نظری روان شناختی و اجتماعی بررسی شده و ارتباط آن با سازه های روانی مثبت از جمله امید، خودکارآمدی، و خوش بینی مورد تحلیل قرار می گیرد. یافته های نظری نشان می دهد سبک های فرزندپروری مقتدرانه که در آن تعامل دوسویه میان والد و فرزند برقرار است بیشترین اثر را در توسعه مهارت های هیجانی و شناخت مثبت در نوجوانان داشته است. در مقابل، سبک های مستبدانه و بی توجه موجب شکل گیری اضطراب، احساس کم ارزشی و نگرش منفی نسبت به خود و دیگران می شود. در این پژوهش تاکید شده است که الگوهای تربیتی خانوادگی نه تنها بر رشد روانی فرد بلکه بر کیفیت روابط اجتماعی و تحصیلی دانش آموزان تاثیر مستقیم دارد. مطالعه همچنین راهکارهایی برای ارتقای شیوه های فرزندپروری متناسب با مقتضیات فرهنگی و آموزشی ایران پیشنهاد می کند و بیان می دارد تعامل مستمر والدین با نظام آموزشی می تواند از بسیاری آسیب های روانی و تربیتی جلوگیری کند.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری ، مثبت نگری ، مهارت های روان شناختی ، تعامل والد و فرزند ، تربیت عاطفی