تحلیل نقش هوش مصنوعی در بهبود برنامه ریزی درسی و ارتقا کیفیت آموزش مجازی

در این مقاله تحلیلی، تلاش شده است نقش هوش مصنوعی در شکوفایی ظرفیت های خلاقانه و پژوهشی دانش آموزان بررسی شود. هوش مصنوعی به عنوان یکی از پدیده های تاثیرگذار عصر حاضر در تمام زمینه های آموزشی، پژوهشی و فرهنگی توانسته است بازتعریفی تازه از یادگیری، ایده پردازی و مسئله سازی ارائه دهد. این پژوهش با توجه به اقتضائات نظام آموزشی رسمی کشور، ابعاد کاربردی هوش مصنوعی در فرآیند توسعه خلاقیت دانش آموزی را در بستر مدرسه تحلیل می کند. چکیده حاضر با تمرکز بر معیارهای رشد فکری، مهارت های ترکیبی، و فضاهای تعاملی مبتنی بر فناوری هوش مصنوعی نگاشته شده است. تحلیل نشان می دهد که بهره گیری از هوش مصنوعی نه تنها موجب تغییر در سبک تدریس معلمان، بلکه سبب شکل گیری الگوهای تازه ی تفکر نقادانه، تولید ایده و پژوهش های کوچک مقیاس دانش آموزی شده است. بدین ترتیب نظام آموزشی رسمی با ورود فناوری هوش مصنوعی به مرحله ای از تحول پایدار قدم می گذارد که قابلیت های فردی و جمعی فراگیران به سطح خلاقانه و پژوهشی ارتقا می یابد. این بررسی جامع، تلاش می کند تا بستری نظری برای ادغام این فناوری در ساختار موجود فراهم آورد و پیامدهای مثبت آن را بر آموزش و پرورش نسل آینده تبیین نماید. تمرکز اصلی بر این است که چگونه ماشین ها می توانند شرکای فکری انسان باشند و نه جایگزین آن. هوش مصنوعی با توانایی تحلیل حجم عظیمی از اطلاعات و ارائه بازخوردهای شخصی سازی شده، به دانش آموز اجازه می دهد تا فراتر از مسیرهای خطی آموزشی حرکت کند و مسیرهای جدیدی برای کشف و ابداع بیابد. این امر به ویژه در حوزه پژوهش اهمیت دارد، جایی که توانایی دانش آموز در فرموله کردن پرسش های اصیل و یافتن منابع مرتبط، نقشی کلیدی ایفا می کند.. در این مرحله، به نتایج مقدماتی پژوهش اشاره می شود. نتایج نشان می دهند که استفاده هدفمند از ابزارهای هوش مصنوعی می تواند زمان صرف شده برای کارهای تکراری را کاهش داده و این زمان را به فعالیت های سطح بالاتر فکری، یعنی ترکیب بندی، ارزیابی و تولید نوآورانه اختصاص دهد. این دگرگونی اساسی در زمان بندی یادگیری، امکان توسعه مهارت های بین رشته ای را نیز فراهم می آورد. دانش آموزان می توانند با استفاده از سامانه های هوشمند، مفاهیم را از رشته های مختلف به یکدیگر مرتبط سازند و پروژه هایی تعریف کنند که پیش از این به دلیل پیچیدگی فرآیند جمع آوری داده ها، برای آن ها دست نیافتنی بود. بنابراین، هوش مصنوعی نقش یک «تقویت کننده شناختی» را بازی می کند که موانع اجرایی پژوهش را برطرف کرده و دانش آموز را مستقیما به قلب فرآیند خلق دانش هدایت می نماید. موفقیت در این مسیر نیازمند بازنگری در برنامه های درسی و همچنین آماده سازی معلمان برای ایفای نقش تسهیل گر و راهنمای اخلاقی در محیط های فناورانه است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، خلاقیت ، پژوهش دانش آموزی ، یادگیری پویا ، نظام آموزشی رسمی.