بررسی نقش خودکارآمدی تحصیلی در پیشرفت درسی دانش آموزان با نیازهای ویژه

هدف این پژوهش، بررسی نقش خودکارآمدی تحصیلی در پیشرفت درسی دانش آموزان با نیازهای ویژه در شهر پیرانشهر بود. این مطالعه از نوع همبستگی بود و ۱۵۰ نفر از دانش آموزان با نیازهای ویژه(شامل اختلالات یادگیری خاص، ADHD، اختلال طیف اوتیسم و ناتوانی ذهنی خفیف) از طریق نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی و سوابق تحصیلی دانش آموزان جمع آوری گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی) و آمار استنباطی (همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه) انجام شد. یافته ها نشان داد که بین خودکارآمدی تحصیلی و پیشرفت درسی در دانش آموزان با نیازهای ویژه رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r=۰.۶۸۱,p<۰.۰۱). همچنین، تمامی ابعاد خودکارآمدی تحصیلی شامل خودکارآمدی در یادگیری، خودکارآمدی در انجام تکالیف، و خودکارآمدی در تنظیم هیجانات، پیش بین های معناداری برای پیشرفت درسی بودند. در این میان، خودکارآمدی در یادگیری قوی ترین نقش پیش بین کنندگی را ایفا کرد. اگرچه تفاوت های معناداری در سطوح خودکارآمدی و پیشرفت درسی بین گروه های مختلف نیاز ویژه مشاهده شد، اما نوع نیاز ویژه رابطه بین خودکارآمدی و پیشرفت درسی را به طور معناداری تعدیل نکرد. علاوه بر این، حمایت معلم، مشارکت والدین و دسترسی به منابع آموزشی ویژه با خودکارآمدی تحصیلی و پیشرفت درسی رابطه مثبت داشتند، اما تنها دسترسی به منابع آموزشی ویژه اثر تعدیل کننده ضعیفی بر این رابطه نشان داد. این نتایج بر اهمیت تقویت خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان با نیازهای ویژه و فراهم آوردن محیطی حمایتی برای ارتقاء پیشرفت درسی آن ها تاکید دارد.