نظریه ای برای یکپارچه سازی دانش در آموزش طراحی معماری

در دهه های اخیر، آموزش طراحی معماری با چالش های متعددی از جمله گسست میان دانش نظری و عمل طراحی، پیچیدگی مسائل زیست محیطی و اجتماعی، و ضرورت پاسخگویی به تحولات فناورانه مواجه شده است. این مقاله با تمرکز بر ضرورت یکپارچه سازی دانش در آموزش طراحی معماری، نظریه ای میان رشته ای و انسان محور را پیشنهاد می دهد که در آن، طراحی به عنوان بستری پویا برای پیوند دادن حوزه های مختلف دانش از جمله زیبایی شناسی، فناوری، بوم شناسی، روان شناسی محیطی، و مطالعات فرهنگی مورد توجه قرار می گیرد. در این نظریه، فرآیند طراحی نه صرفا محصولی نهایی، بلکه بستری برای یادگیری تجربی، تفکر انتقادی و مشارکت خلاقانه تلقی می شود؛ جایی که دانش نظری از طریق عمل طراحی معنا می یابد و بازتعریف می شود.بر اساس تحلیل الگوهای موجود در آموزش طراحی معماری، نظریه ارائه شده بر سه محور بنیادین استوار است: (۱) تعامل مستمر میان دانش ضمنی و صریح در فرآیند طراحی، (۲) یکپارچه سازی افقی و عمودی دانش در ساختارهای درسی، و (۳) تقویت قابلیت های تفکر نظام مند، بینافردی و بازاندیشی در دانشجویان معماری. این نظریه همچنین نقش معلم طراحی را به عنوان تسهیل گر فرآیند یادگیری مشارکتی بازتعریف می کند؛ فردی که می تواند با طراحی سناریوهای یادگیری چندسطحی، زمینه را برای تقویت خلاقیت، تعمق و انسجام دانش فراهم آورد.با بهره گیری از رویکردهای نوین یادگیری همچون یادگیری مبتنی بر پروژه، یادگیری مسئله محور و طراحی مشارکتی، نظریه پیشنهادی تلاش می کند تا آموزش طراحی معماری را از قالب های سنتی و تک بعدی رهایی بخشد و آن را به بستری بینارشته ای برای تولید، ترکیب و بازآفرینی دانش تبدیل کند. در این چارچوب، دانش طراحی صرفا به انتقال اطلاعات محدود نمی شود، بلکه به تجربه ای یکپارچه برای توسعه تفکر انتقادی، درک فضایی و آگاهی اجتماعی مبدل می گردد.این مقاله، ضمن تبیین ضرورت بازاندیشی در ساختارهای آموزش طراحی، نشان می دهد که ایجاد یک نظریه جامع برای یکپارچه سازی دانش می تواند زمینه ساز تحول در نظام های آموزشی معماری باشد. کلیدواژه هایی مانند طراحی معماری، آموزش یکپارچه، نظریه میان رشته ای، تفکر انتقادی، دانش ضمنی، یادگیری مشارکتی، آموزش طراحی، یکپارچه سازی دانش، در تحلیل، گفتمان و کاربرد این نظریه نقش محوری دارند.

کلیدواژه ها:

معماری ، اموزش ، دانش