بررسی نقش فناوری در تغییر سبک های یادگیری و افزایش انعطاف پذیری در فرایند آموزش رسمی

با توجه به تحولات شتابان فناوری های آموزشی در سال های اخیر، یادگیری دیگر محدود به کلاس های فیزیکی و روش های سنتی انتقال اطلاعات نیست و ابزارهای دیجیتال فرصت های نوینی برای یادگیری فعال، مشارکتی و شخصی سازی شده فراهم کرده اند. این تغییرات، نقش معلم و یادگیرنده را دگرگون کرده و زمینه را برای طراحی محیط های یادگیری منعطف و متناسب با نیازهای فردی دانش آموزان فراهم می سازد. هدف این تحقیق، شناسایی تاثیر فناوری بر سبک های یادگیری و نحوه ارتقای انعطاف پذیری یادگیرندگان در محیط های رسمی آموزشی است. فناوری آموزشی می تواند سبک های یادگیری را متنوع کرده و یادگیرندگان را قادر سازد تا در مسیر یادگیری خود فعال تر باشند. ابزارهای تعاملی، سامانه های مدیریت یادگیری، محتوای چندرسانه ای و نرم افزارهای شبیه سازی از جمله فناوری هایی هستند که امکان یادگیری فعال، خودتنظیمی و مشارکتی را فراهم می کنند. یافته ها نشان می دهند که بهره گیری هوشمندانه از فناوری موجب افزایش انگیزش، مشارکت فعال و درک عمیق مفاهیم می شود و یادگیرندگان را قادر می سازد که مسیر یادگیری خود را مطابق با سبک شخصی و نیازهای خود تنظیم کنند. انعطاف پذیری در آموزش رسمی یکی از محورهای کلیدی این پژوهش است. فناوری با ارائه یادگیری در زمان و مکان دلخواه، دسترسی گسترده به منابع آموزشی و امکان شخصی سازی مسیر یادگیری، محدودیت های سنتی آموزش رسمی را کاهش می دهد. این ویژگی نه تنها یادگیرندگان را توانمند می سازد بلکه به ایجاد محیط های یادگیری فراگیر و عادلانه کمک می کند.

کلیدواژه ها:

فناوری ، تغییر ، سبک های یادگیری ، انعطاف پذیری ، آموزش رسمی