بررسی راه های نوین آموزش قرآن کریم در مدارس عشایری ایران

آموزش قرآن کریم، به عنوان مهم ترین منبع هدایت معنوی مسلمانان، همواره بخش مهمی از نظام آموزشی جمهوری اسلامی ایران را به خود اختصاص داده است. با این حال، آموزش این کتاب آسمانی در مدارس عشایری که در مناطق دوردست، با ویژگی های خاص فرهنگی و جغرافیایی قرار دارند، با چالش های فراوانی روبه روست. کوچ نشینی، پراکندگی جمعیت، نبود زیرساخت های آموزشی مناسب، کمبود نیروی متخصص و دسترسی محدود به منابع آموزشی از مهم ترین موانع در این مسیر به شمار می روند.این پژوهش با هدف بررسی و تحلیل راهکارهای نوین برای بهبود آموزش قرآن در مدارس عشایری انجام گرفته است. روش تحقیق کیفی بوده و داده ها از طریق مصاحبه با معلمان فعال در مناطق عشایری و تحلیل اسناد و سیاست های آموزشی گردآوری شده اند. در این راستا، بهره گیری از آموزش های مجازی، تولید محتواهای قابل حمل، قصه گویی قرآنی، طراحی بازی های تربیتی، آموزش چهره به چهره با روش های سیار، و تربیت معلمان بومی از جمله پیشنهادهایی است که بر مبنای شواهد میدانی ارائه شده اند.نتایج نشان می دهد که با تلفیق ظرفیت های بومی و نوآوری های آموزشی، می توان آموزش قرآن را در این مناطق موثرتر، جذاب تر و پایدارتر ساخت. این مقاله در پی آن است که گامی در جهت تحقق عدالت آموزشی برداشته و زمینه ساز شکوفایی هویت دینی و فرهنگی کودکان عشایری گردد

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، مدارس عشایری ، آموزش بومی ، کوچ نشینی ، نوآوری در آموزش ، عدالت آموزشی ، آموزش روستایی