بررسی رابطه آموش خلاق بامسیر رشد و پرورش دانش آموزان در مدارس

آموزش خلاق به عنوان یکی از مهم ترین رویکردهای نوین در نظام تعلیم و تربیت، نقطه عطفی در تحول فرایندهای یادگیری و پرورش دانش آموزان محسوب می شود. این نوع آموزش با محوریت خلاقیت فردی، به کشف و تولید دانش توسط خود یادگیرنده منجر شده و بستر رشد همه جانبه شناختی، هیجانی، اجتماعی و اخلاقی را فراهم می سازد. در دنیای امروز که تغییرات فناورانه و فرهنگی سرعتی فزاینده دارند، نهادهای آموزشی ناگزیرند از الگوهای سنتی فاصله گرفته و رویکردهای آموزشی انعطاف پذیر، نوآور و تجربه محور را جایگزین سازند. در چنین بستری، آموزش خلاق نه تنها به شکل گیری مهارت های علمی جدید کمک می کند، بلکه توانایی حل مسئله، تفکر انتقادی، خودکارآمدی و کنجکاوی را در دانش آموزان تقویت می نماید. از سوی دیگر، پرورش خلاقیت در کلاس درس به افزایش انگیزش درونی و احساس رضایت از یادگیری منجر می شود در این مقاله، تلاش شده است تا ارتباط میان آموزش خلاق و مسیر رشد و پرورش دانش آموزان در مدارس بررسی شود. تحلیل نظری و تجربی نشان می دهد که مدارس دارای برنامه ریزی آموزش خلاق، از سطح بالاتری از مشارکت دانش آموزان، احساس تعلق به مدرسه، و عملکرد تحصیلی برخوردارند. همچنین معلمان و محیط های آموزشی که فضای باز برای تجربه، پرسشگری و همکاری فراهم می سازند، نقش موثرتری در پرورش استعدادهای نهفته کودکان ایفا می کنند. یافته ها بیانگر آن است که آموزش خلاق نه تنها شاخص های رشد شناختی را ارتقا می دهد، بلکه رشد هیجانی و اجتماعی را نیز تقویت می کند و در نهایت به شکل گیری شهروندانی فعال، مسئله محور و اخلاقی منجر می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش خلاق ، رشد شناختی ، پرورش هیجانی ، یادگیری نوآور ، انگیزش درونی ، معلم خلاق