اثر رابطه مثبت معلم–دانش آموز بر کاهش فرسودگی تحصیلی دانش آموزان

نظام های آموزشی در سراسر جهان همواره با چالش های متعددی روبرو هستند که یکی از مهم ترین آن ها پدیده فرسودگی تحصیلی در میان دانش آموزان است. این پدیده که با خستگی عاطفی، بدبینی نسبت به مدرسه و کاهش احساس کارآمدی مشخص می شود، می تواند پیامدهای جبران ناپذیری بر آینده تحصیلی و شغلی فراگیران داشته باشد. مقاله حاضر با هدف بررسی عمیق و تحلیل نقش رابطه مثبت معلم و دانش آموز به عنوان یک عامل محافظتی در برابر فرسودگی تحصیلی تدوین شده است. روش این پژوهش، مروری سیستماتیک بر مبنای منابع معتبر علمی است که در آن ابعاد مختلف تعاملات کلاسی و تاثیرات روان شناختی آن مورد واکاوی قرار گرفته است. نتایج حاصل از بررسی پیشینه پژوهشی نشان می دهد که کیفیت رابطه معلم و دانش آموز، به عنوان یک متغیر پیش بین قوی، قادر است سطح استرس و اضطراب دانش آموزان را تعدیل کرده و با تامین نیازهای اساسی روان شناختی نظیر تعلق و شایستگی، مانع از بروز علائم فرسودگی شود. یافته ها حاکی از آن است که مولفه هایی همچون صمیمیت، حمایت عاطفی و کاهش تعارض در رابطه معلم و دانش آموز، همبستگی منفی معناداری با فرسودگی تحصیلی دارند. در واقع، معلمانی که رابطه ای مبتنی بر مراقبت و درک متقابل با دانش آموزان خود برقرار می کنند، محیطی ایمن را فراهم می آورند که در آن تاب آوری تحصیلی رشد کرده و اشتیاق به یادگیری جایگزین خستگی و دل زدگی می شود. این مقاله در نهایت بر لزوم بازنگری در برنامه های تربیت معلم با تاکید بر مهارت های ارتباطی و عاطفی تصریح دارد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی تحصیلی ، رابطه معلم-دانش آموز ، جو عاطفی کلاس ، حمایت اجتماعی ، انگیزش تحصیلی