ترسیم به مثابه جهان بینی

چکیده: زمینه: ترسیمات همواره بخشی اساسی از تجربه انسانی و معماری بوده اند و نقش آن ها فراتر از ثبت مکان و اشیا است. این آثار نه تنها اطلاعات مکانی و عملکردی ارائه می دهند، بلکه بازتاب دهنده فرهنگ، دیدگاه های جهان شناسی، و تعامل انسان با محیط و دیگر انسان ها هستند. از نقشه های بومی و اروپایی دوران استعمار تا ترسیمات معاصر، مشاهده می کنیم که نقاشی و ترسیم می توانند مرز میان واقعیت و تصور، فرد و جامعه، گذشته و آینده را ایجاد و نمایش دهند. هدف: هدف این مطالعه بررسی اهمیت ترسیم در فهم محیط های انسانی و معماری و تحلیل نحوه بازنمایی فضا و جامعه در آن ها است. پژوهش به دنبال پاسخ به این سوال است که چگونه ترسیمات می توانند هم بیانگر هویت و فرهنگ باشند و هم امکان خلق فضاهای جدید را فراهم کنند. روش پژوهش: این تحقیق با رویکرد تطبیقی و تحلیلی انجام شد. نقشه ها و ترسیمات مستعمراتی آمریکای لاتین، آثار بومی و اروپایی، و نمونه های معاصر مانند کارهای Mariana Castillo Deball و León Ferrari مورد بررسی قرار گرفتند. تمرکز بر مقایسه نحوه ثبت اطلاعات مکانی، فرهنگی و اجتماعی و بررسی تعامل میان فرم ها، نمادها و روایت های شخصی و جمعی بوده است یافته ها: تحلیل ها نشان می دهند که ترسیمات تاریخی و معاصر فراتر از ثبت صرف هستند و می توانند فضاهای متنوع، تعامل انسان با محیط و روابط اجتماعی را بازنمایی کنند. ترسیم ها امکان ترکیب عناصر ملموس و نمادین، نمایش تنوع فرهنگی، و ایجاد فضاهایی با چندلایه معنا و عملکرد را دارند. نتیجه گیری: ترسیم و معماری باید نه تنها فضا بسازند، بلکه ابزار فهم و تجربه فضاهای انسانی و اجتماعی باشند. این آثار نشان می دهند که امکان حضور همزمان افراد مختلف، تنوع فرهنگی، و تعامل انسان ها با محیط و یکدیگر می تواند در طراحی و ترسیمات مدرن لحاظ شود.

کلیدواژه ها:

ارتباط ، ترسیم ، فضا ، نقشه ، معماری