مردانگی، خشم و خودشیفتگی، گذار از اخلاق نتیجه گرا به اخلاق فرآیندگرا

ما در جهانی زندگی می کنیم که مردانگی را اغلب یا با زورگوری و خشنونت اشتباه می گیرند، یا با سرکوب کامل هرگونه احساسی که قدرتمند تلقی شود. این مقاله مسیر سومی را بررسی می کند. در اینجا استدلال می کنیم که آنچه یک مرد واقعا "قدرتمند" را می سازد، نه ناتوانی در خشم است و نه ابراز کنترل نشده آن. بلکه مردانگی سالم، ریشه در دو ویژگی عمیقا انسانی دارد: شجاعت مسئولیت پذیری و صداقت در شفافیت. نکته ظریفی که این نوشتار به آن می پردازد، یک دور باطل اجتماعی است: وقتی جامعه به سرکوب سیستماتیک و کامل هر شکل از خشونت مستقیم می پردازد، در واقع آن را ناپدید نمی کند، بلکه آن را به شکل مخرب تری به لایه های زیرین روان جامعه می راند. محصول این سرکوب، ظهور خشونتی غیرمستقیم، نامرئی و بیمارگونه است که در قالب بازی های روانی، دستکاری های عاطفی و ریاکاری اجتماعی خود را نشان می دهد. در یک کلام، خودشیفتگی گسترده در جوامع مدرن، تصادفی نیست. این پدیده، در بسیاری موارد، پیامد مستقیم فرار از مسئولیت و جایگزینی رابطه صادقانه با بازی های پیچیده روانی است. این مقاله به این می پردازد که چگونه انتخاب شجاعانه "روش درست"، حتی وقتی که "پاسخ درست" را نمی دانیم، تنها راه گریز از این دام است.

کلیدواژه ها:

اخلاق فرآیندگرا ، خودشیفتگی ، مردانگی سالم ، خشم ، مسئولیت پذیری