"نقش شهرداری در ارتقای تاب آوری اجتماعی در برابر بحران های طبیعی و انسان ساخت"

تاب آوری اجتماعی مفهومی چندبعدی است که بیانگر توانایی جامعه برای حفظ عملکرد حیاتی و بازگشت به وضعیت متعادل پس از مواجهه با بحران هاست. در شهرهای امروزی، افزایش تواتر حوادث طبیعی نظیر زلزله، سیل و خشکسالی، در کنار بحران های انسان ساخت مانند آتش سوزی های صنعتی، ترافیک، فروریختگی سازه ها و حوادث اجتماعی، شهرداری ها را در مرکز مسئولیت حفظ تاب آوری شهری قرار داده است. شهرداری نه تنها نهاد اجرایی مدیریت شهری، بلکه سازنده و نگهدارنده ی سرمایه های اجتماعی، فرهنگی و نهادی است. این مقاله با رویکرد تحلیلی–اجتماعی به بررسی نقش شهرداری در ارتقای تاب آوری اجتماعی می پردازد، استراتژی های کنش محور آن را تحلیل و چالش های ساختاری را آسیب شناسی می کند. شهرداری ها می توانند با سیاست گذاری هوشمند در هر سه سطح اثرگذار باشند. در واقع، تاب آوری اجتماعی نه صرفا محصول نظام امدادی، بلکه نتیجه تعاملات اجتماعی روزمره، آموزش، شفافیت مدیریتی و اعتماد عمومی است .نتایج پژوهش نشان می دهد که تاب آوری اجتماعی تنها با ترکیب سه رکن اصلی یعنی حکمرانی مشارکتی، فرهنگ ایمنی و زیرساخت های داده محور در سطح محله و شهر تحقق می یابد.

کلیدواژه ها:

شهرداری ، تاب آوری اجتماعی ، مدیریت بحران ، حکمرانی مشارکتی ، جامعه شهری ، ایمنی فرهنگی