حقوق مالکیت فکری در حقوق ایران و فرانسه

حقوق مالکیت فکری یا به عبارت دیگر حقوق مالکیت معنوی به حقوقی گفته می شود که به صاحبان آن حق بهره وری از فعالیت های فکری و ابتکاری انسان را می دهد و ارزش اقتصادی و قابلیت دادوستد دارد ولی موضوع آن شیء معین مادی نیست. ما در این پژوهش درصدد هستیم به بررسی تطبیقی حقوق مالکیت فکری در پیشرفت شرکت های تجاری ایران و فرانسه بپردازیم. امروزه با شکل گیری و پیدایش حقوق مالکیت فکری برای حمایت از خلاقیت ها و نوآوری اشخاص می توان گفت این حقوق با توجه به گسترش جوامع و افزایش نوآوری ها می توانند باعث بروز موفقیت های بسیاری در زمینه های اقتصادی گردند. در حقوق ایران، قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب ۱۳۱۰، قانون حمایت از حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان مصوب ۱۳۴۸، قانون ثبت علائم اختراعات و طرح های صنعتی مصوب ۱۳۸۶ و لایحه جامع مالکیت ادبی و هنری مصوب ۱۳۹۳ در صورت فعلیت به صورت قانون لازم الاجرا به عنوان منبعی عام و قانون ساماندهی مد و لباس مصوب ۱۳۸۵ در این زمینه به مثابه منبع قانونی خاص برای استناد محسوب می شوند. در حقوق فرانسه نیز حمایت از محصولات مربوط به مد در بازه زمانی ۱۷۹۲ تا ۱۹۰۲ در چارچوب حق مولف و حقوق طرح ها و مدل ها به طور عام و از سال ۱۹۰۲ به بعد و به ویژه با تصویب قانون جامع مالکیت فکری کد مالکیت فکری در سال ۱۹۹۲، ذیل عناوین مختلفی از جمله از آفرینش های مرتبط با صنایع فصلی پوشاک و زیورآلات و تولیدات فصلی مورد توجه قانون گذار این کشور قرار گرفته است. در این مقاله به بررسی حقوق مالکیت فکری در حقوق ایران و فرانسه می پردازیم.

کلیدواژه ها:

مالکیت ، فکری ، ایران ، فرانسه ، صنایع فکری