پلیس های چندگانه نظارت بی:ثمر چرا دستگاههای نظارتی ایران در مهار فساد ناتوانند ؟

نظام نظارتی ایران با معضل ساختاری تعدد ناظران و نبود نظارت موثر روبروست این پژوهش با رویکردی تحلیلی- انتقادی نشان میدهد که موازی کاری گسترده میان نهادهایی مانند سازمان بازرسی کل کشور دیوان محاسبات و دیوان عدالت اداری به جای تقویت،نظارت به عاملی برای تضعیف مبارزه با فساد تبدیل شده است. یافته ها حاکی از آن است که تداخل وظایف رقابت ناسالم و نبود هماهنگی بین نهادی منجر به اتلاف منابع کاهش پاسخگویی و ایجاد راه های فرار برای متخلفان شده است. در این میان دستگاههای اجرایی از این پراکندگی نظارتی به عنوان فرصتی برای فرار از مسئولیت پذیری بهره میبرند. مقاله حاضر با بررسی مصادیق،عینی این پارادوکس کلیدی را تحلیل می کند: چگونه افزایش کمی نهادهای نظارتی به کاهش کیفی نظارت انجامیده است؟ راهکارهای پیشنهادی بر سه محور متمرکز است: (۱) ادغام نهادهای موازی با ماموریتهای مشابه (۲) ایجاد سامانه یکپارچه نظارتی با سازوکارهای شفاف (۳) تغییر رویکرد از نظارت مقطعی به نظارت فرآیندی این مطالعه نتیجه میگیرد که بدون اصلاح ساختار موازی کار و تمرکزگرایی نظارتی، امکان تحقق حکمرانی سالم و مهار فساد اداری مالی وجود نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

نظارت چندپاره ، فساد سیستماتیک ، نهادهای موازی ، اصلاح ساختار نظارتی ، حکمرانی ضدفساد ، ایران