امتناع از مذاکره در شرایط تهدید: تحلیل راهبردی مقاومت، بازدارندگی و ایدئولوژی (مطالعه موردی: دوران ترامپ)

در عرصه پرتلاطم سیاست بین الملل، دیپلماسی نقشی حیاتی در حفظ صلح و امنیت ایفا می کند. با این حال، در شرایطی که تهدیدات نظامی از جانب قدرتهای رقیب به ویژه تهدیدات دوران ریاست جمهوری ترامپ افزایش می یابد، تصمیم به عدم مذاکره می تواند پرسش های جدی را برانگیزد. این مقاله به بررسی دلایل امتناع مسئولین نظام از مذاکره با وجود این تهدیدات می پردازد. از جمله این عوامل می توان به باور به بازدارندگی، محاسبه هزینه ها و منافع، اعتماد به حمایت متحدان، نگرانی از تضعیف جایگاه و همچنین عدم اعتماد عمیق به طرف مقابل، به ویژه با توجه به سابقه رفتارهای غیرقابل پیش بینی و خروج یکجانبه آمریکا از توافقات بین المللی در دوران ترامپ، اشاره کرد. مسائل ایدئولوژیک و تجربیات تاریخی نیز نقش مهمی در این تصمیم گیری ایفا می کنند. تحلیل این عوامل علاوه بر ارائه بینشی جامع از وضعیت کنونی روابط خارجی، فرصتی برای ارزیابی استراتژی های جایگزین و خطرات مرتبط با سیاست های فعلی فراهم می آورد. سوالاتی از این دست مطرح می شوند: آیا عدم مذاکره در مواجهه با تهدیدات ترامپ به معنای روشن کردن چراغ سبز به جنگ و چگونه می توان ضمن حفظ منافع ملی رویکردهای دیپلماتیک سازنده تری را دنبال کرد؟ با بررسی دقیق ابعاد مختلف این موضوع، هدف این است که تصویری شفاف از چالش ها و فرصت های پیش روی دیپلماسی کشورها به ویژه در مواجهه با تهدیدات و عدم قطعیت های بین المللی، ارائه شود. این پژوهش به بررسی دلایل امتناع کشورها از مذاکره در شرایط تهدید نظامی با تمرکز بر دوران ریاست جمهوری ترامپ می پردازد. با استفاده از چارچوب نظری ترکیبی رئالیسم، سازه انگاری و نظریه بازی ها و مطالعه موردی تعامل ایران و آمریکا نشان داده می شود که سه عامل بازدارندگی نظامی، ایدئولوژی مقاومت و بی اعتمادی تاریخی، محرک اصلی این تصمیم گیری هستند. یافته ها حاکی از آن است که امتناع از مذاکره اگرچه هزینه های کوتاه مدتی دارد، اما در بلندمدت مانع تحمیل خواسته های یکجانبه می شود.

کلیدواژه ها:

امتناع از مذاکره ، بازدارندگی ، مقاومت ، ایدئولوژی ، تهدید نظامی