تبیین الگوی رفتاری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران دولت موقت رستم ضیائی

سیاست خارجی بخش مهمی از سیاستهای کلان حکومتی است که با تغییر حکومتها متحمل گسستهای قابل توجهی در مبانی و اصول می گردد. جمهوری اسلامی ایران نیز از این امر مستثنی نبود. یکی از مهمترین دوره ها بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، دوره دویست و هفتاد و پنج روزه دولت موقت است که به دستور امام خمینی (ره) به منظور نظم دهی به اداره امور کشور، به نخست وزیری مهندس مهدی بازرگان تشکیل شد. سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران دولت موقت تحت تاثیر شرایط پیچیده داخلی و خارجی قرار داشت. پژوهش حاضر به دنبال تبیین الگوی رفتاری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران دولت موقت و بررسی دقیق چگونگی واکنش رهبران دولت موقت به مسائل و چالش های بین المللی در عرصه سیاست خارجی است. رویکرد پژوهش کیفی از نوع اکتشافی بوده و روش گردآوری اطلاعات هم کتابخانه ای است. در این پژوهش تلاش شده است تا بر مبنای مجموعه اسناد به دست آمده از لانه جاسوسی آمریکا، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره دولت موقت تبیین گردد. یافته های پژوهش نشان می دهد که رهبران دولت موقت با در پیش گرفتن سیاست نه شرقی نه غربی و عدم تعهد تا حدودی توانستند انتظارات مردم در خصوص سیاست خارجی بر مدار عدالت جویی و اخلاق گرایی را تحقق سازند؛ اما با توجه به گرایش و نگرش حزبی شان مصر بودند که ایران برای دست یافتن به توسعه اقتصادی و رفاهی به دانش فنی و فناوری غرب نیازمند است. این تضاد برداشتها در نگرش های مسئولین دولت موقت باعث شد با مشکلات عدیده ای در بخش سیاست خارجی مواجه شوند.

کلیدواژه ها:

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران دولت موقت ، مهدی بازرگان