جایگاه اصل حسن نیت در اجرای قرارداد کنوانسیون بیع بینالمللی کالا و حقوق ایران

حسن نیت در اجرای قرارداد موجب می گردد که طرفین به تعهدات قراردادی خود پایبند باشند، نسبت به اجرای تعهدات خویش با یکدیگر همکاری داشته باشند از اختیارات قراردادی سوء استفاده نکنند و رفتاری متناقض با تعهدات خود انجام ندهند. در پژوهش حاضر جایگاه اصل حسن نیت در کنوانسیون بیع بینالمللی کالا و حقوق (ایران) در اجرای قرارداد مورد بررسی قرار گرفته است. هدف این روش مورد استفاده در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی می باشد. یافته های مطالعه نشان داد که حسن نیت در ایران فاقد یک جایگاه مسلم و تثبیت شده در حقوق قراردادی است. با این وجود، قانون گذار در حقوق قراردادی تاکنون در دو قانون به صراحت از عنوان حسن نیت استفاده کرده است قوانین مدنی، تجارت و بیمه از مهمترین منابع ما در یافتن موادی است که به نوعی متضمن رعایت حسن نیت در اجرای قراردادها هستند. مفاد این مواد موردی و متناسب با مقررات خاص همان فصول قانونی است با این حال علیرغم وجود آثار و جلوه های اصل حسن نیت در اجرای قرارداد در نظام حقوقی ایران هنوز قوانین حاکم بر روابط قراردادی ما فاقد یک مقرره ی قانونی است که اصل کلی اجرای با حسن نیت قرارداد را به طرفین تحمیل کند؛ اما کنوانسیون بیع بین المللی کالا مشتمل بر مقرراتی است که ارائه برخی اطلاعات را در مرحله اجرای قرارداد شرط حسن نیت دانسته و آن را امری ضروری تلقی کرده است بر اساس این مقررات طرفین باید یکدیگر را از آخرین اطلاعات و اخباری که برای اجرای راحت و روان قرارداد لازم است آگاه نمایند. به طور کلی باید گفت که در نظام حقوقی ایران مبادرت به شناسایی قانونی اصل حسن نیت در اجرای قرارداد نشده است.

کلیدواژه ها:

اصل حسن نیت ، اجرای قرارداد ، کنوانسیون ، حقوق ایران