تجسم خلاق در مثنوی معنوی با تاکید بر مبانی روانشناسی معنوی

در عرفان، مولوی دریافت حقیقت نه حاصل تصویرسازی ذهنی بلکه نتیجه پالایش درون تهی شدگی از خود و آمادگی دل برای تجلی معناست. پژوهش حاضر با هدف بازخوانی مفهوم تجسم خلاق در مثنوی معنوی به بررسی حکایت رقابت نقاشان چینی و رومی در دفتر اول این اثر می پردازد؛ حکایتی که در آن، صیقل دل شرط رویت حقیقت دانسته شده است. در آثار روانشناسی معنوی کاترین پاندر، نیز تجسم خلاق فرآیندی وابسته به آرام سازی ذهن و رهایی از اضطراب و رنجش درونی معرفی می شود. با وجود اشتراک ظاهری در تاکید بر پالایش درون، تمایزهای بنیادین در هستی شناسی، نقش اراده و جایگاه حقیقت میان دو رویکرد قابل تشخیص است. این مقاله می کوشد ابعاد معنوی مفهوم تجسم خلاق را در بافت عرفانی مثنوی تبیین کند. روش تحقیق به کاررفته توصیفی-تحلیلی با تاکید بر تحلیل متنی حکایات عرفانی است.

کلیدواژه ها:

تجسم خلاق ، مثنوی معنوی ، شهود عرفانی ، صیقل دل ، روانشناسی معنوی ، کاترین پاندر