توانگری و فقر در مثنوی سیر تحول درونی انسان از دیدگاه عرفان مولوی

در این مقاله به بررسی تطبیقی مفهوم فقر و توانگری در مثنوی معنوی مولانا پرداخته شده است؛ دو مفهومی که در عرفان اسلامی فراتر از مفاهیم اقتصادی به عنوان نمادهای تحول معنوی و مراحل سلوک الی الله شناخته می شوند. مولانا فقر را نه به عنوان محرومیت بلکه به مثابه رهایی از وابستگی های دنیوی و مقدمه ای برای وصال الهی مطرح می کند و توانگری را در معرفت، عشق و اتصال با حق می جوید نه در انباشت ثروت. در طول مقاله با تحلیل حکایاتی چون پیر چنگی، طوطی و بازرگان و پادشاه و کنیزک، نشان داده می شود که مولانا چگونه این مفاهیم را در بستر داستان پردازی عرفانی تبیین می نماید. همچنین دیدگاه های روان شناختی معاصر از جمله نظریات کارل یونگ و رویکرد روان شناسی مثبت نگر برای روشن تر شدن پیوند میان عرفان و روان انسان به کار گرفته شده اند. نتیجه گیری مقاله حاکی از آن است که مولانا دعوتی فراگیر به توانگری باطنی و فقر متعالی دارد و این نگاه می تواند در زندگی مدرن به عنوان الگویی برای رشد فردی و رهایی از وابستگی های روانی و اجتماعی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

فقر عرفانی ، توانگری درونی ، مثنوی معنوی ، روان شناسی مثبت نگر ، مولانا