جایگاه قرآنی سلیمان (ع) در غزل عراقی (با تکیه بر غزلیات سعدی، مولوی و حافظ)

در قرآن به مقام نبوت و پادشاهی با عظمت حضرت سلیمان بن داود (ع) اشاره شده است. او باد و برف را مسخر می کرد، زبان پرندگان را می دانست. این مقاله به شیوه ای توصیفی - تحلیلی به تبیین این مبانی پرداخته است. شاعرانی چون سعدی، مولوی و حافظ در غزلیاتشان به باد سپاه سلیمان شهنشاهی، دیو احضار هدهد، شکوه سلیمان، تفقد هدهد، مجاملت با مورچگان و... اشاره کرده اند. همچنین، معانی رمزی مانند: چون عشق جان حق، عقل اول و... برای سلیمان ساخته اند.

کلیدواژه ها:

قرآن ، سلیمان ، غزلیات سعدی ، غزلیات مولوی ، غزلیات حافظ