بررسی تاثیر معناشناسی زبانی واژه «امام» در قرآن کریم در ترجمه به زبان فارسی

معناشناسی زبانی به عنوان روشی تحلیلی به تبیین و شرح واژگان و عبارات بر اساس واحدهای زبانی مانند ریشه یابی، دستور زبان و دیگر عناصر زبان می پردازد. این روش می تواند در ترجمه دقیق متون میراثی همچون قرآن کریم و روایات نقش موثری ایفا کند. از آنجا که فهم و انتقال مفاهیم قرآنی به زبانی دیگر مستلزم درک صحیح زبان مبدا و سپس بیان آن در زبان مقصد است، این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی واژه «امام» در زبان مبدا (عربی) و تبیین اهمیت مراجعه به این زبان برای ترجمه پرداخته است. در این پژوهش چگونگی کاربرد معناشناسی زبانی در تحلیل واژه «امام» و نقش آن در ترجمه فارسی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که معناشناسی این واژه بر اساس روابط زبانی همچون، بافت همنشینی، جانشینی و مجاورت عناصر زبانی قابل تحلیل است. همچنین از آنجا که الگوی بررسی معناشناسی زبانی مبتنی بر این، روابط موجب تحول معنایی واژه «امام» می شود، می تواند به ترجمه دقیق تر آن به فارسی کمک کند به طوری که در برخی موارد، «امام» نه به معنای «پیشوای فردی»، بلکه به مفهوم منبعی ثبت شده و جامع به کار رفته است این تحول معنایی تغییر از رهبری فردی به مرجعیت علمی و هستی شناختی» را نشان می دهد و بیانگر محوریت نظم، شفافیت و علم الهی در نظام آفرینش است.

کلیدواژه ها:

معناشناسی ، امام ، قرآن ، ترجمه ، فارسی