تحلیل داستان شیر و نخجیران در مثنوی معنوی بر اساس نقد کهن الگویی سایه و نقاب یونگ

این پژوهش با هدف تحلیل داستان شیر و نخجیران از مثنوی معنوی بر اساس نظریه کهن الگویی سایه و نقاب کارل گوستاو یونگ انجام شده است. داستان شیر و نخجیران یکی از داستانهای نمادین مثنوی است که در آن شیر به عنوان پادشاه حیوانات، با حیوانات دیگر تعامل می کند و مفاهیمی مانند عدالت، قدرت و خودخواهی را به چالش می کشد. هدف اصلی این تحلیل، بررسی تعامل بین سایه و نقاب در شخصیت های داستان و نشان دادن ارتباط این مفاهیم روان شناختی با مفاهیم عرفانی مثنوی معنوی است. روش تحقیق مورد استفاده، نقد کهن الگویی است که در آن عناصر داستان بر اساس نظریه یونگ، به ویژه کهن الگوهای سایه و نقاب، تحلیل شده اند. نتایج نشان می دهند که شیر به عنوان نماد، نقاب سعی در سرکوب سایه های خود و حیوانات دیگر دارد، اما این سرکوب منجر به عدم تعادل روانی و نابودی او می شود. از منظر عرفانی، این داستان بر اهمیت دوری از خودخواهی و توجه به درون خود تاکید می کند. تحلیل این داستان از منظر روان شناسی تحلیلی یونگ، به درک بهتر مفاهیم عرفانی مثنوی معنوی کمک کرده و نشان می دهد که چگونه مولانا از داستان های ساده برای بیان مفاهیم عمیق روان شناختی و عرفانی استفاده کرده است.

کلیدواژه ها:

مثنوی معنوی ، شیر و نخجیران ، یونگ ، کهن الگو ، سایه و نقاب