بررسی رابطه خدا و جهان خلقت در آثار ادبی و فلسفی ابوحامدمحمد غزالی

غزالی شخصیتی چند ساحتی است. او پیش و بیش از هر چیزی یک صوفی اندیشه مند و نگران اخلاق و فضیلت جامعه ی اسلامی است. غزالی با نگارش کیمیای سعادت که چکیده ی احیا علوم الدین خود اوست بیش از هر نگاشته فارسی اش توانایی ذوق و هنر نویسندگی خویش را به فارسی نشان داده است. به اعتقاد غزالی، عالم ملکوت که چیزی جز معرفت حقایق و اسرار نیست، عالمی بی نهایت میباشد. لذا غزالی نفس ناطقه آدمی را جوهری دانسته که خاصیت آن، معرفت خداوند است. وی سبب این معرفت را ذکر و فکر دانسته و اعراض از غیر حق را نیز لازم شمرده است. اعراض از غیر حق، به خاطر این است که ذکر و فکر تحقق پیدا کند و بیماری پیروی از شهوات، مجال رسوخ در نفس آدمی را نیابد. غزالی برای اثبات سخن خود در این باب، برهان اقامه نکرده است. از آنچه در کتاب المضنون به علی غیر اهله آورده است، چنین بر می آید که مقصودوی از معرفت، همان چیزی است که آنرا معرفت حضوری می گویند.

کلیدواژه ها:

غزالی ، نور ، خدا ، عقل جهان ، نظریه خلقت