بررسی اسلوب حصر و قصر در دیوان شهریار جمال عباسی رشت آبادی

حصر و قصر از جمله روشهای بیانی در علم معانی است که برای محدود کردن و تخصیص معنا در متن استفاده می شود و به عنوان ابزاری تاکیدی در بیان شاعرانه شناخته می شود. این پژوهش به بررسی نحوه استفاده از حصر و قصر در دیوان شهریار پرداخته است و نقش آن را در بیان احساسات، عاطفی عرفانی و دغدغه های انسانی شاعر مورد تحلیل قرار می دهد. روش تحقیق این مطالعه توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعه کتابخانه ای است. بررسی تعاریف نظری پس از حصر و قصر، نمونه هایی از اشعار شهریار استخراج و از نظر ادات حصر (مانند جز، مگر، هیچ) و اغراض بیانی (مانند مبالغه، تاکید، انحصار و برجسته سازی معنا) تحلیل شدند. نتایج تحقیق نشان می دهد که شهریار در اشعار خود از شیوه های مختلف حصر و قصر هم با استفاده از ادات و هم بدون آن برای توصیف معشوق، عشق، درد و ارزش های انسانی بهره برده است. این شیوه های بیانی باعث شده تا اشعار شهریار عاطفی و تاثیرگذار شوند و توانسته اند احساسات و اندیشه های شاعر را به طور برجسته انتقال دهند.

کلیدواژه ها:

حصر و قصر ، شهریار ، روش بیانی علم معانی ، ادات حصر ، ادبیات فارسی