بررسی و تحلیل عوامل سیاه نویسی در آثار صادق هدایت

صادق هدایت شاخص ترین نویسنده ادبیات سیاه در عرصه داستان نویسی معاصر ایران است که آثارش بر پایه یاس و ناامیدی بسیار شکل گرفته است. هدف از این نوشتار شناسایی زمینه ها و عواملی است که به سیاه نویسی وی منجر شده است. در این مقاله زمینه های موجد یاس در وجود هدایت و در تار و پود آثارش با رویکردهای تاریخی، جامعه شناسانه و روانشناسانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و تاکید شده است که یاس گرایی هدایت علاوه بر اینکه در خصوصیات روحی و ویژگیهای شخصیتی او ریشه داشت؛ معلول اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی دوران و وضع خانوادگی او و همچنین محصول جریانهای فکری – ادبی رایج در نیمه اول قرن بیستم بود. مجموعه اوضاع فرهنگی، سیاسی و اجتماعی خاص عصر او در کنار ویژگیهای فردی و خانوادگی او را با تناقضها و دوگانگی های فکری و رفتاری روبه رو کرد و زمینه ساز گرایش او به سمت تردید و یاس شد. این پژوهش بر اساس رویکرد چندوجهی شامل: تحلیل تاریخی دیدگاه روان شناختی، نقد ادبی و آزمون فرهنگی اجتماعی انجام شده است و هدف از این پژوهش در مجموع ارائه درک جامعی از دلایل اساسی تمرکز موضوعی هدایت بر ناامیدی و ویژگی های ادبی آثار اوست. یافته های پژوهش بر تاثیر متقابل و پیچیده بین روان شناسی فردی و پویاییهای اجتماعی سیاسی گسترده تر در شکل دهی به مشارکت های ادبی هدایت تاکید میکند و نشان میدهد که چگونه یاس شخصی صادق هدایت و چشم انداز سیاسی-اجتماعی زمان او در آثار ادبی او ادغام می شوند و به کاوشی عمیق در موضوعات مرتبط با ناامیدی و بحران وجودی منجر می شوند این تحلیل نه تنها درک ادبیات هدایت را غنی میکند بلکه بینشهایی را در زمینه بافت وسیع تر جنبش های ادبی ایران در اوایل قرن بیستم ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

صادق هدایت ، ناامیدی ، ادبیات سیاه ، بدبینی