بررسی شاخصه های معنایی ادبیات غنایی در گائه ها

ادبیات غنایی از مهمترین انواع ادبی است که وجه تمایز آن با انواع ادبی، دیگر احساسی بودن آن است. این نوع ادبی فقط در میان آثار بعد از اسلام وجود ندارد؛ بلکه ظهور و پیدایش آن مربوط به دوران قبل از اسلام است و مضامین آن را در سروده های مذهبی گائه ها نیز می توان دید. گائه ها حاوی سروده های مذهبی، مناجات عاشقانه و عارفانه زرتشت با اهورامزدا است. این اثر به اشعار خسروانی، هندی و اروپایی شباهت دارد و بیانگر احساسات شخصی است؛ بنابراین می توان آن را زیرمجموعه آثار غنایی دانست. از سوی دیگر، شاخصه های معنایی ادبیات غنایی نیز در آن مشاهده می شود. روش این پژوهش به صورت کیفی بوده و داده های آن بر مبنای روش توصیفی-تحلیلی و با بهره گیری از ابزار کتابخانه ای به دست آمده است. با تحلیل و بررسی شاخصه های معنایی ادبیات غنایی بر گائه ها می توان دریافت که مولفه های اصلی این نوع ادبی در اکثر بخش های آن وجود دارد؛ مولفه هایی همچون احساسی و عاطفی، بودن جملات عاطفی و انشایی، صحبت های عاشق با معشوق، مناجاتی بودن، تمرکز بر شخصیت اصلی معشوق، مضامین غم آلود و شکایت از روزگار و رنجوری عاشق، ذکر وعده های شیرین معشوق و پند و اندرز.

کلیدواژه ها:

انواع ادبی ، ادبیات غنایی ، گائه ها ، شاخصه های معنایی