تجزیه و تحلیل غزل «مرا معلم عشق تو شاعری آموخت» سعدی بر مبنای سه قلمرو زبانی، ادبی و فکری

اوج شعر غنایی را باید در قله ی غزلیات سعدی دید. سعدی با به کارگیری ساده ترین واژگان و په و پیوند آنان به یکدیگر؛ زیباترین شبکه های معنایی را ایجاد می کند. در این غزل، معشوق با عشقی که مانند معلم است، به او ویژگیها و عناصر عشق ورزی را یاد می دهد؛ پا در عرصه ی عشق ورزی با عاشق می گذارد و سعدی دست به توصیف آن حتی به طور اغراق آمیز می زد. در پژوهش حاضر، غزل «مرا معلم عشق تو شاعری آموخت» در سه مقوله ی زبانی، ادبی و فکری مورد دقت و بررسی قرار گرفته است. بخش زبانی شامل سطح آوایی لغوی دستوری؛ بخش ادبی شامل توجه به بسامد لغاتی که در معانی ثانویه (مجاز) به کارفته اند، مسائل علم بیان از قبیل تشبیه و استعاره و سمبل و کنایه، مسائل علم بدیع لفظی از قبیل تسجیع، تجنیس و تکرار و مسائل بدیع معنوی از قبیل، تشبیه تناسب و ایهام مسائل علم معانی و به طور کلی زبان ادبی اثر و انحرافهای هنری و خلاقیت ادبی در زبان؛ بخش فکری شامل مضامین و مفاهیم مورد منظور در ابیات با روش کتابخانه های و اسناد پژوهی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

سبک ، زبانی ادبی و فکری ، غزل ، سعدی