استعاره یلدا به عنوان استعاره ای مفهومی و چندوجهی در اشعار حافظ

استعاره ها فقط ابزارهای زبانی، نیستند بلکه به صورت عمیقتری در ساختار تفکر و شناخت انسان ریشه دارند. استعاره های مفهومی نشان میدهند که چگونه ذهن انسان مفاهیم پیچیده و انتزاعی را با استفاده از تجربیات ملموس تر ساده می کند. استعاره ی شب یلدا در شعر حافظ همیشه با مفاهیمی چندوجهی همراه است که این نوشتار با روش اسنادی به تحلیل آن می پردازد. این شب بلند، هم زمان به جنبه های رنج و ظلم، سیاسی شب هجران عاشقانه و مرحله ای از سفر روحانی که به نور الهی ختم می شود می پردازد. وجه اشتراک اصلی این سه جنبه تقابل میان تاریکی و روشنایی است. حافظ از شب یلدا به عنوان فرصتی برای تامل در مفاهیم عمیقتر زندگی استفاده می کند. تاریکیهای اجتماعی، عرفانی و عاشقانه همگی بخشی از تجربه ی انسانی است که با امید به پایان می رسند. این نگاه چندوجهی به یلدا شعر حافظ را از سایر شاعران متمایز می کند. حافظ در اشعار خود مفاهیم دیگری مانند «شب»، «زمستان»، و «تاریکی» را نیز به کار برده است که با شب یلدا همپوشانی دارند. یلدا به دلیل طولانی بودن و انتظار برای سپیده دم، معنایی خاص تر پیدا می کند. در این نوشتار، استعاره ی یلدا با نشانه های شب تاریکی و زمستان (سرما) بررسی می شوند.

کلیدواژه ها:

یلدا ، استعاره ، حافظ ، شب ، زمستان