مقایسه آیینهای اسطوره ای در شخصیت پردازی زنان شاهنامه و انئید ویرژیل

شاهنامه فردوسی و انئید ویرژیل به عنوان دو اثر برجسته حماسی از ادبیات ایران و روم نمایانگر ارزش های فرهنگی، باورهای اسطوره ای و اهداف اجتماعی جوامع خالق آنها هستند. این پژوهش با هدف بررسی تطبیقی نقش زنان، تم های مشترک و مفاهیم آیینی و اسطوره ای در این دو اثر به شناسایی اشتراکات و تفاوت های میان این متون پرداخته است. اهمیت این تحقیق در روشن کردن اشتراکات هندواروپایی و تحلیل چگونگی بازتاب هویت های ملی و اخلاقی از طریق ادبیات حماسی نهفته است. روش تحقیق بر پایه تحلیل محتوای کیفی و استفاده از نظریه های میرچا الیاده درباره آیین و اسطوره و کهن الگوهای کارل گوستاو یونگ انجام شده است. داده های پژوهش شامل تحلیل شخصیت های زن مانند سودابه، فرنگیس گرد، آفرید، دیدو و لاوینیا و بررسی پیش زمینه های مشترک از جمله سرنوشت، وظیفه، قهرمانی و قربانی بوده است. یافته های تحقیق نشان داد که هر دو اثر از زمینه های مشترکی برای تقویت روایت های حماسی خود استفاده کرده اند. زنان در شاهنامه نقشی پویا و تاثیرگذار در پیشبرد داستان دارند، در حالی که در انئید، زنان اغلب در خدمت اهداف سیاسی و الهی قرار می گیرند. همچنین مفاهیم آیینی در شاهنامه بیشتر با اخلاقیات فرهنگ ایرانی پیوند دارند، در حالی که در انئید برای مشروعیت بخشی به امپراتوری روم استفاده شده اند. این پژوهش زمینه ساز درک بهتر از تعامل میان ادبیات و فرهنگ های هندواروپایی و نقش اسطوره ها در حفظ هویت فرهنگی است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، انئید ، حماسه ، اسطوره شناسی ، آیین ، نقش زنان