مقایسه مفهوم جاودانگی در متون پهلوی با سایر فرهنگها مطالعه موردی مصر و یونان باستان

جاودانگی یکی از مفاهیم بنیادین در ادیان و اساطیر مختلف است که به شکلهای گوناگونی تفسیر شده است. در متون پهلوی، جاودانگی به عنوان بخشی از نظم کیهانی (اشا) و هدف نهایی زندگی انسانی مطرح می شود در حالی که در اسطوره هایی مانند گیلگمش این مفهوم به صورت فردی و مادی بازنمایی شده است. این پژوهش با هدف تحلیل مفهوم جاودانگی در متون پهلوی و مقایسه آن با دیگر فرهنگها تلاش دارد دیدگاههای مختلف درباره این مفهوم را بررسی کند. روش تحقیق به صورت تحلیل محتوای کیفی انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که جاودانگی در متون پهلوی فراتر از یک آرزوی فردی، به عنوان بخشی از یک هدف کیهانی مطرح شده است این مفهوم از طریق تعامل میان انسان، طبیعت و نیروهای الهی در فرایندهایی مانند فرشگرد تحقق می یابد. در مقابل در اسطوره گیلگمش، جاودانگی به عنوان یک آرزوی مادی و فردی بازنمایی شده که برای انسان دست نیافتنی است. این پژوهش همچنین بر نقش نمادهای طبیعی مانند درخت زندگی، آب حیات و هوم در تحقق جاودانگی در فرهنگ ایرانی تاکید دارد. جاودانگی در متون پهلوی نه تنها به عنوان یک هدف فردی بلکه در چارچوبی اجتماعی و کیهانی بررسی شده است. این پژوهش با تطبیق این مفهوم با سایر فرهنگها تفاوتهای نگرش به جاودانگی و جایگاه انسان در جهان را برجسته می کند.

کلیدواژه ها:

جاودانگی ، متون پهلوی ، اسطوره ، گیلگمش ، فرشگرد ، نظم کیهانی (اشا)