تحلیل سبک شناختی سفرنامه جانستان کابلستان اثر رضا امیرخانی

سفرنامهها معمولا نمونه هایی شیوا و پر محتوا از مشاهدات نویسندگانی هستند که علاوه بر در برداشتن دیدگاه های خاص به حوادث پیش آمده در طول تاریخ نیز اشاره می کنند. اگرچه مطالب سفرنامهها اغلب مبتنی بر مشاهدات و نظرات مولف است و همه واقعیات و حقایق یک ملت و کشوری را که گذر نویسنده به آن افتاده گزارش نمی کنند، لکن در نوع خود قابل توجه اند چراکه گوشه ای از تاریخ و فرهنگ آن سرزمین در متن سفرنامه انعکاس یافته است. رضا امیرخانی یکی از نویسندگان و منتقدان موفق معاصر در ادبیات فارسی است که به سبب داشتن سبک خاص خود هم در زمینه داستان نویسی و هم در خصوص سفرنامه نویسی مورد اقبال جامعه ادبی قرار گرفته است. با اعتقاد به چنین جایگاهی برای نویسنده مذکور و نیز به علت نبود تحلیل سبکی منسجم و مجزا در خصوص آثار این نویسنده، این پژوهش در تلاش است با استفاده از روش تحلیلی - توصیفی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای به تحلیل سبکی سفرنامه جانستان کابلستان (۱۳۹۰) اثر رضا امیرخانی بپردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد ویژگیهای سبک فردی هم در عناصر زبانی هم در ساخت معنا و محتوای سفرنامه کاملا مشهود است. امیرخانی بیش از هر چیز به ساختار اثر و زبان در متن خود اهمیت می دهد و این دو از اجزای تشکیل دهنده ساختار روایی متن او هستند. مولف در این اثر از زاویه دید درونی و زاویه دید صفر استفاده کرده است. جابه جایی ارکان، جمله اصرار بر جدانویسی کلمات متصل، شکسته نویسی، استفاده از زبان محاوره، طنز، موقعیت و نقیضه پردازی از خصوصیات سبکی این اثر است.

کلیدواژه ها:

سبک ، سبک شناسی ، روایت ، سفرنامه جانستان کابلستان ، رضا امیرخانی