حیوان انگاری انسان و استعاره های مفهومی آن در قرآن کریم

قرآن کریم به عنوان متنی الهی و جاودانه از روشهای بلاغی مختلفی برای انتقال مفاهیم تربیتی اخلاقی و اعتقادی استفاده کرده است. یکی از این روشها استعاره های مفهومی است که در قالب حیوان انگاری به توصیف رفتارهای انسانی پرداخته است. حیوان انگاری به عنوان نوعی از استعاره ابزار قدرتمندی است که ویژگیهای انسانها را با ویژگیهای حیوانات مقایسه میکند و مفاهیمی چون جهالت، غرور، حیله گری و یا حتی فطرت را منتقل مینماید. این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی به بررسی نمونه های قرآنی حیوان انگاری پرداخته و نقش این استعاره ها در تقویت پیامهای تربیتی و بلاغی قرآن را تحلیل کرده است. بررسیها نشان میدهد که استعاره های حیوان انگاری در قرآن کریم علاوه بر زیبایی زبانی به دلیل ارتباط مستقیم با ذهن و تجربه مخاطبان توانسته اند تاثیرات تربیتی و اخلاقی عمیقی برجای بگذارند. استعاره های مفهومی یکی از ابزارهای برجسته بلاغت قرآن کریم است که در انتقال مفاهیم اخلاقی، تربیتی و اجتماعی به مخاطبان نقش مهمی دارد. حیوان انگاری در قرآن کریم به عنوان نوعی از استعاره برای نشان دادن ویژگیهای انسانی و رفتارهای گوناگون به کار رفته است. هدف این پژوهش بررسی بلاغت این استعاره ها و نقش آنها در فهم عمیقتر مفاهیم قرآنی است با روش توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع تفسیری بلاغی و زبانی مشخص شد که این استعاره ها از قدرت تصویری بالایی برخوردارند و توانسته اند تاثیرات عمیقی بر مخاطبان بگذارند.

کلیدواژه ها:

استعاره ، مفهومی ، حیوان انگاری ، بلاغت ، قرآنی ، تحلیل مفهومی ، پیام تربیتی