مدرنیسم و کارکرد آن در زبان ادبی

مدرنیسم که از آن به نامهای «تجدد» یا «نوگرایی» نیز یاد می شود به معنی گرایش فکری و رفتاری به پدیده های فرهنگی نو و پیشرفته تر و کنار گذاردن غالب سنت های قدیمی است. مدرنیسم ویژگی یک دوران تاریخی است که کم و بیش از قرن شانزدهم میلادی در اروپا آغاز شد و تا عصر معاصر ادامه یافته است. مولفه های اصلی آن به اومانیسم و خردگرایی محدود است که با پیشرفت علم به معنی مادی آن بر تمامی جنبه های زندگی بشر سایه افکنده و دستاوردی جز چندپارگی وجود از هم گسیختگی معنا، سلطه بی منازع تکنولوژی و هبوط معنویت نداشته و رهاوردش برای بشر هراس، اضطراب، تنهایی، دین، گریزی، انزوا، ناامنی و رها شدن در تاریکی و تنهایی است. ظهور مدرنیسم منجر به گشوده شدن فصلی تازه در آثار هنرمندان قرن بیستم شد. یکی از هنرهای متاثر از مدرنیسم ادبیات است که در قالب شعر و نثر ادبی بروز می نماید. در میان مولفه های مدرنیسم، پوچ گرایی در جنبه فردی، و تجدد و بیدارگری در جنبه اجتماعی مهمترین نشانه های تاثیرگذاری مدرنیسم در ادبیات شعر و نثر معاصر به شمار می آیند.

کلیدواژه ها:

مدرنیسم ، تجددگرایی ، زبان ، ادبی ، پوچ گرایی ، بیدارگری