خداشناسی از دیدگاه مولوی

براهل مطالعه و معرفت پوشیده نیست که مولانا به دنبال انسانیت بود و آنچه می خواست تجلی خلق و خوی انسانی در وجود آدمیان است که با تزکیه درون، معرفت به حق، خدمت به خلق، عشق و محبت و ایثار و شوق به زندگی و ترک صفات ناستوده حاصل آید. مولوی در بعضی از غزلیات، اوضاع فکری و روحانی و معاش زمان خود را بیان کرده و هویت ذهنی و اخلاقی را نشان داده و تمنای مرد شجاع و صالح کرده است. این چند بیت از غزل بلند پایه او مظهر این حال است دی شیخ باچراغ همی گشت گرد شهر / کزدیوودد ملولم وانسانم آرزوست زین همرهان سست عناصر دلم گرفت / شیر خدا و رستم دستانم آرزوست احترام به ارزش والای مولانا از همین زوایاست و به واسطه افکار و پیامها و شخصیت کم نظیر اوست که در آثار منشور و منظوم خوش نوایش تب و تاب عشق ایجاد می کند دیده می شود. آثاری که عظمتی است از تفکر و نوآوری و وارستگی از انسانی آزاده و نترس برای درست اندیشیدن، درست نگاه کردن و درست عمل کردن و بهتر زیستن باید پذیرفت که احترام به مولانا، احترام به حقیقت حق، و احترام به قرآن و انسان است و حق گویی و حق شناسی مولانا، شرق و غرب را از فیوضات آگاهی خود بهره مند کرده است و هیچ شاعری این چنین، جذب و حال، شور و هیجان و مواعظ موثر و معارف ششمین کنفرانس ملی نوآوری و تحقیق در،فرهنگ زبان و ادبیات فارسی The ۶th National Conference on Innovation and Research in Persian culture, language and literature پر تحرک ندارد. مفهوم اندیشه، ذهنیت، زندگی، مرگ، تدبیر منزل و سیاست مدن و شناخت حقیقت و واقعیت هنوز در مثنوی زنده است و اشعار نغز و شیوا در این کتاب شریف، یکی از شگفت انگیزترین تجلیات اندیشه های بشری و بزرگترین اثر عرفانی منظوم است و نو بودن در سخنان او موج می زند: باز آمدم چون عید نو، تاقفل زندان بشکنم / وین چرخ مردم خوار راچنگال و دندان بشکنم نوع نگاه مولانابه انسان و زندگی و معارف معنوی می تواند در یافتن پاسخ های مناسب برای پرسش ها و مسائل بشر امروز کارساز باشد و از همین سبب او در جهان به عنوان فرزند نمونه و هدیه ای الهی به معنویت بشر، پیوسته زبانزد خواهد بود و زبان فارسی که حامل تمدن شایسته اندیشه های اوست ما را سرافراز خواهد داشت.