بررسی تاثیر داستانهای کهن ایرانی بر تربیت و پرورش کودکان

داستانها و قصه ها بخش های غنی، مهم و فرهنگی در تاریخ ملت ها هستند و به عنوان نمادهای فرهنگی هر قوم و ملت محسوب می شوند. داستان گویی یکی از قدیمی ترین و موثرترین روش های انتقال فرهنگ و ارزش ها به نسل های آینده است. از دیرباز انسان ها با استفاده از داستان ها تجربیات، آموزه ها و ارزش های خود را به دیگران منتقل کرده اند. لذا با توجه به اینکه تربیت کودک یکی از مهم ترین وظایف والدین و جامعه است. داستان های کهن به ویژه داستان های ادبیات فارسی به عنوان منابع غنی فرهنگی و اخلاقی می توانند نقش بسزایی در تربیت کودکان داشته باشند. این داستان ها نه تنها سرگرم کننده هستند بلکه حاوی درس های زندگی و ارزش های انسانی نیز می باشند. بنابراین پژوهش پیش رو با هدف بررسی تاثیر داستان های کهن ایرانی بر تربیت و پرورش کودکان به صورت تحلیلی و کتابخانه ای به بررسی و شناسایی چیستی روش های تربیتی کودکان از طریق ویژگی های موجود در داستان های کهن ایرانی نقل گردید. را می توان به عنوان الگوهای تربیتی مورد استفاده قرار داد. این داستان ها حاوی شخصیت هایی هستند که هر کدام نمایانگر ویژگی های خاص انسانی هستند. این داستان ها به مخاطبین درس های مهمی درباره ی شجاعت، وفاداری، عشق، مسئولیت پذیری و اهمیت ارتباطات انسانی می آموزند و به عنوان میراث فرهنگی و ادبی، همواره می توانند الهام بخش نسل های آینده باشند. با توجه به نتایج حاصل از مطالعه، حاضر داستان های کهن به ویژه داستان های شاهنامه، قابوس نامه، کلیه و دمنه، گلستان، مثنوی مولوی و موش و گربه منابع غنی از آموزه های اخلاقی، اجتماعی و انسانی هستند که می توانند به تربیت کودکان کمک کنند. این داستان ها نه تنها سرگرم کننده هستند بلکه حاوی درس های زندگی و ارزش های انسانی نیز می باشند. با استفاده از روش های مختلف داستان گویی، بحث و نمایش می توان این آموزه ها را به کودکان منتقل نمود و به آن ها کمک کرد تا به عنوان افراد مسئول و موثر در جامعه رشد کنند. در نهایت اینکه تربیت کودک یک فرآیند پیچیده و چندوجهی است که نیاز به توجه، صبر و خلاقیت دارد. با الهام از داستان های کهن و ارزش های آن ها می توانیم به تربیت نسلی آگاه، همدل و مسئول کمک کنیم که در آینده به جامعه ای بهتر تبدیل شوند.

کلیدواژه ها:

داستانهای کهن ، ایرانی ، قصه ، فرهنگ تربیت ، کودکان ، پرورش کودکان