نقش شاهنامه در پاسداشت زبان فارسی

شاهنامه فردوسی نه تنها بزرگترین اثر حماسی زبان فارسی است بلکه به مثابه سندی فرهنگی و زبانی در یکی از مهمترین مقاطع تاریخی ایران عمل کرده است. در سدههای نخستین، اسلامی که خطر فراموشی و زوال زبان فارسی در سایه گسترش زبان عربی وجود داشت، فردوسی با سرودن شاهنامه نقشی بنیادین در پاسداشت و تثبیت این زبان ایفا نمود. هدف پژوهش حاضر بررسی ابعاد مختلف نقش شاهنامه در حفظ زبان فارسی و بازنمایی هویت ایرانی است. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی و کتابخانه ای می باشد. در بحث مقاله ضمن واکاوی جایگاه فردوسی در تاریخ زبان فارسی، به شیوه های زبانی او از جمله پرهیز از کاربرد واژگان عربی، تکیه بر گنجینه واژگانی فارسی و ایجاد الگویی برای زبان حماسی و ادبی پرداخته می شود. نتایج نشان می دهد که شاهنامه با تثبیت ساختار و واژگان فارسی نه تنها موجب ماندگاری زبان شد، بلکه به شکل گیری هویت ملی و فرهنگی ایرانیان نیز یاری رساند. از این منظر، شاهنامه اثری ادبی فراتر از حماسه است و به عنوان گنجینه ای زبانی و فرهنگی جایگاهی بی بدیل در تاریخ ایران دارد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، زبان فارسی ، پاسداشت ، هویت ایرانی