تطبیق نظریه روایت ژرار ژنت با ساختار روایی رمان ثریا در اغما اثر اسماعیل فصیح

رمان ثریا در اغما اثر اسماعیل فصیح یکی از نمونههای برجسته روایت پردازی در ادبیات معاصر فارسی است که با بهره گیری از تکنیک های روایی، پیچیده مخاطب را درگیر لایههای مختلف داستان میکند. در این مقاله، با تکیه بر نظریه روایت شناسی ژرارژنت عناصر ساختاری روایت در رمان مورد بررسی قرار گرفته اند. نظریه ژنت با تمرکز بر سه مولفه اصلی زمان، وجه و لحن مکان و تحلیل دقیق تری از نحوه روایت گری را فراهم می سازد. بررسی ترتیب زمانی، بسامد روایی، زاویه دید راوی و فاصله میان راوی و شخصیتها نشان میدهد که ثریا در اغما از ساختاری چند لایه و منسجم برخوردار است که با اصول روایت شناسی ژنت هم خوانی دارد. این تطبیق نه تنها به فهم بهتر ساختار روایی رمان کمک می کند بلکه نشان دهنده ظرفیتهای ادبیات فارسی در بهره گیری از نظریههای مدرن روایت شناسی است.

کلیدواژه ها:

روایت شناسی ژرارژنت ، اسماعیل فصیح ، ثریا در اغما