کهن الگوهای سایههای انسانی در شاهنامه فردوسی در مقایسه با شهنشاه نامه هاتفی جامی

مهم ترین حماسه ملی،ایران شاهنامه فردوسی است؛ اثری سترگ که تاریخ ایران را از روزگار اسطوره ای تا دوره های تاریخی، بر اساس منابع در دسترس شاعر به نظم کشیده است. فردوسی با بازآفرینی زندگی شخصیتهای اسطوره ای و تاریخی، منظومه ای آفریده که در آن هم حماسهای طبیعی و برخاسته از سنتهای کهن و هم حماسهای مصنوع و هنری جلوه گر است. در مقابل شهنشاه نامه هاتفی،جامی از شاعران برجسته عصر،تیموری، سروده ای است که به تقلید از شاهنامه و اسکندرنامه پدید آمده و کوشیده است الگوی حماسی فردوسی را در بستر رویدادهای تازه بازتاب دهد. پژوهش حاضر به بررسی سایههای انسانی در شاهنامه فردوسی و شهنشاه نامه هاتفی می پردازد. فردوسی در بازنمایی سایه های انسانی شخصیتهایی چون افراسیاب،اولاد سهراب،اسفندیار،شغاد،گریسوز، سودابه و کاووس را برجسته ساخته است در حالی که هاتفی جامی در اثر خود به چهرههایی چون خان چنگیززاد، نیرحسین از اهالی خراسان قوم جته مردم ایران و شاه منصور پرداخته است.

کلیدواژه ها:

شهنشاه ، نامه ، شاهنامه ، افراسیاب ، شغاد ، رستم ، سودابه ، شاه منصور