تحلیل فنی–اقتصادی عملکرد آسفالت پلیمری در افزایش دوام روسازی و بهینه سازی هزینه های نگهداری

کیفیت و دوام روسازی راه های اصلی نقش مهمی در ایمنی، کارایی شبکه حمل ونقل و هزینه های چرخه عمر زیرساخت دارد. شرایط اقلیمی مرطوب شمال کشور، به ویژه در محورهای پرترافیک، چالش های جدی برای روسازی های آسفالتی ایجاد کرده و منجر به شیارشدگی زودهنگام، جداشدگی قیر از مصالح و کاهش عمر بهره برداری می شود. در این میان، استفاده از قیر اصلاح شده پلیمری به عنوان یک فناوری نوین می تواند ویژگی های مکانیکی آسفالت را ارتقا داده و هزینه های نگهداری را کاهش دهد. این پژوهش با تمرکز بر ۵ کیلومتر از جاده قدیم قزوین - رشت در محدوده رستم آباد به سمت امام زاده هاشم که درسال های اخیر با رویه آسفالت پلیمری اجرا شده است، به تحلیل اثرات این فناوری پرداخته است. روش تحقیق بر پایه گردآوری داده های طراحی روسازی، شرایط اقلیمی و ترافیکی منطقه و مقایسه دو سناریو (اجرای رویه پلیمری و فرض اجرای قیر معمولی) انجام شد. نتایج نشان می دهد که استفاده از قیر اصلاح شده موجب کاهش حدود ۴۰ درصد در عمق شیارشدگی پیش بینی شده و افزایش میانگین طول چرخه تعمیرات از ۱۲ به ۱۷ سال شده است. تحلیل هزینه چرخه عمر نیز حاکی از صرفه جویی تقریبی ۲۵ درصد در هزینه های نگهداری طی ۲۰ سال است. این یافته ها ضرورت توسعه کاربرد آسفالت پلیمری در طرح های احداث و بهسازی راه های اصلی به ویژه در مناطق مرطوب کشور را تقویت می کند.

کلیدواژه ها:

روسازی آسفالتی ، آسفالت پلیمری ، شیارشدگی ، خرابی روسازی ، نگهداری روسازی