بازتعریف رنج اجتماعی فراترکیبی از دیدگاههای روانشناسی انتقادی و مددکاری اجتماعی در مواجهه با آسیبهای ساختاری

این پژوهش با هدف بازتعریف مفهوم رنج اجتماعی از طریق تلفیق بینشهای روانشناسی انتقادی و مددکاری اجتماعی انجام شد. مطالعه حاضر با به کارگیری روش فراترکیب کیفی و تحلیل ۳۵ مطالعه منتخب (۲۳ مطالعه بین المللی و ۱۲ مطالعه داخلی) انجام گردید. فرآیند انتخاب مطالعات بر اساس دستورالعمل PRISMA و ارزیابی کیفیت آنها با ابزار CASP صورت گرفت. یافته ها نشان داد که رنج اجتماعی پدیده ای چندبعدی است که در سه سطح به هم پیوسته، روانی، رابطه ای و ساختاری تجلی می یابد. تحلیل ها به شناسایی پنج مضمون اصلی منجر شد: (۱) ماهیت چندلایه رنج، (۲) سازوکارهای تولید رنج، (۳) واکنش های راهبردی، (۴) موقعیت مددکار اجتماعی و (۵) چارچوب یکپارچه. این مطالعه نشان می دهد که گفتمان های مسلط از طریق نهادهای اجتماعی رنج را طبیعی سازی می کنند. یافته ها بر ضرورت تبدیل نقش مددکاران اجتماعی از "تکنیسین" به "کنشگر اخلاقی" تاکید می کنند. مداخلات موثر می بایست همزمان بر تسکین رنج فوری و تغییر ساختارهای مولد آن متمرکز شوند. این چارچوب نوین می تواند مبنایی برای توسعه راهبردهای مداخله ای رهایی بخش در حرفه مددکاری اجتماعی فراهم کند.

کلیدواژه ها:

رنج اجتماعی ، روانشناسی انتقادی ، مددکاری اجتماعی ، فراترکیب ، کیفی ، آسیبهای ساختاری