نقش امیدواری و تاب آوری در کاهش آسیبهای روانی ناشی از طلاق: یک مطالعه مروری

طلاق یکی از مهمترین بحرانهای روانی اجتماعی در زندگی افراد محسوب می شود که اغلب با پیامدهایی چون اضطراب، افسردگی، احساس شکست و اختلال در روابط بین فردی همراه است. در این میان ویژگی های روانشناختی مانند امیدواری و تاب آوری می توانند نقش مهمی در کاهش آثار منفی این تجربه داشته باشند. هدف از این مطالعه بررسی مروری نقش امیدواری و تاب آوری در کاهش آسیب های روانی ناشی از طلاق بود. روش پژوهش به صورت مروری و روایتی انجام شد و داده ها از طریق تحلیل محتوای مقالات علمی معتبر، پژوهش های میدانی و منابع نظری مرتبط با موضوع گردآوری و بررسی گردید. نتایج مطالعه نشان داد که امیدواری به عنوان نگرشی مثبت نسبت به آینده با افزایش انگیزش معناجویی و هدف گذاری موثر توانایی افراد را در مقابله با فشارهای روانی افزایش می دهد. همچنین تاب آوری از طریق سازگاری فعالانه با شرایط دشوار، بازیابی عملکرد روانی و استفاده از حمایت های اجتماعی، نقش موثری در کاهش نشانه های استرس و تسهیل سازگاری پس از طلاق دارد. از سوی دیگر، آموزش مهارت های مقابله ای، حمایت های روان شناختی و تقویت شبکه های اجتماعی از جمله مداخلاتی هستند که می توانند به بهبود این دو ویژگی منجر شوند. در نتیجه، تقویت امیدواری و تاب آوری به عنوان منابع درونی مقابله ای می تواند به ارتقای سلامت روان، افزایش کیفیت زندگی و تسهیل فرآیند بازسازی روانی اجتماعی پس از طلاق کمک شایانی کند. بنابراین، تدوین برنامه های مداخله ای مبتنی بر امیدواری و تاب آوری متناسب با ویژگی های فرهنگی و فردی برای حمایت از افراد مطلقه ضرورتی اجتناب ناپذیر به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

امیدواری تاب آوری ، طلاق ، سلامت روان ، مداخلات روان شناختی ، حمایت اجتماعی