تحلیل تطبیقی رئالیسم جادویی و سوررئالیسم در صد سال تنهایی و بوف کور

ادبیات داستانی همواره به دنبال راههایی برای بازنمایی واقعیت و خیال بوده است. دو جریان رئالیسم جادویی و سوررئالیسم از مهمترین سبکهایی هستند که مرز میان واقعیت و وهم را محو می کنند. در این پژوهش «صد سال تنهایی» گابریل گارسیا مارکز و «بوف کور» صادق هدایت به عنوان دو نمونه شاخص از این سبکها با رویکردی تطبیقی مورد بررسی قرار گرفته اند. هدف این پژوهش، تحلیل شیوه های روایت، ساختار زمانی و تاثیر ناخودآگاه بر متن در این دو اثر است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که در «صد سال تنهایی» تاریخ و سرنوشت خانوادگی در چرخه های تکرارشونده و اسطوره ای روایت می شود؛ در حالی که «بوف کور» دنیایی ذهنی و کابوس وار را به تصویر می کشد که در آن راوی در سیری دورانی گرفتار شده است. این پژوهش با تحلیل این دو اثر نشان می دهد که نویسندگان، با استفاده از روایت های غیرخطی و فضای وهم آلود، تجربه ی انسانی را به شیوه ای تازه بازتعریف کرده اند. این پژوهش به تحلیل تطبیقی «بوف کور» صادق هدایت و «صد سال تنهایی» گابریل گارسیا مارکز از منظر روایت، ساختار زمانی و سبک ادبی می پردازد. هدف بررسی تاثیرات تاریخی و فرهنگی بر این آثار و نحوه ی به کارگیری تکنیک های روایی منحصر به فرد در بازنمایی مفاهیمی همچون سرنوشت، هویت و مرز واقعیت و خیال است. روش تحقیق به شیوه ی توصیفی-تحلیلی و با رویکرد کتابخانه ای انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که هر دو اثر، با وجود تفاوت های سبک شناختی، بازتاب دهنده وضعیت انسان معاصر در جهانی سرشار از جبر و انزوا هستند.

کلیدواژه ها:

رئالیسم جادویی ، سوررئالیسم ، صد سال تنهایی ، بوف کور ، نقد تطبیقی