بخش بندی محاسباتی اشکال دیداری مبتنی بر خصوصیات درکی بینایی انسان

بینایی انسان شکل اشیاء را بر اساس بخش های تشکیل دهنده آن و ارتباط فضایی بین این بخش ها درک می کند. براساس آزمایشات روان-تنی شدت کرانه، امتداد خوب و تقارن محلی در محاسبه بخش ها توسط سیستم درکی انسان تاثیر بسزایی دارند. در این ،cut چهار عامل هندسی طولمقاله برپایه این عوامل هندسی به معرفی سه ضریب کرویت، همواری و مجاورت پرداخته شده، سپس با کمک این ضرایب و مقادیر آستانه ای یک روشبخش بندی محاسباتی مبتنی بر خصوصیات درکی بینایی انسان معرفی شده است، می توان گفت این روش نسبت به روش های مشابه پیشین که از مینیمم های منفی انحنا جهت تعریف کرانه های بخش و سپس بخش بندی استفاده می کنند، جامع تر است و عوامل هندسی و شواهد روان-تنی بیشتری را برای بخش بندی توسط مینیمم های منفی انحنا، لحاظ می کند و صحت این امر با یک آزمایش روان-تنی نشان داده شده است. همچنین این روش تغییرناپذیر نسب به تغییراندازه و چرخش شکل بوده و یک روش بخش بندی پایدار می باشد

کلیدواژه ها:

بخش بندی محاسباتی ، بینایی انسان ، قاعده مینیما ، مینیمم های منفی انحنا